"Kroniki Jaaru: czarny amulet" Adam Faber

Tytuł: Czarny Amulet
Tytuł oryginału: -
Autor: Adam Faber
Seria/cykl: Kroniki Jaaru (tom 2)
Data premiery: 11 października 2017
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Liczba stron: 471

Odkąd Kate poznała tajemniczy  Jaar, jej życie uległo całkowitej zmianie. Nie jest już zwykłą nastolatką, a początkującą czarownicą. Po tym, jak otrzymuje od swojej nauczycielki zaczarowany amulet, po raz pierwszy wybiera się na magiczne wakacje, gdzie poznaje inne młode wiedźmy. Szybko okazuje się jednak, że oprócz nowych przyjaciół zyska "magicznego prześladowcę", który nawiedza jej sny. Wraz z ferem Fionem próbują odkryć, o kogo może chodzić. Podejrzenia padają na każdego, z kim Kate miała do tej pory kontakt, a lista potencjalnych prześladowców się wydłuża. W dodatku w tym samym miejscu na wakacjach ląduje także Jonathan, szkolna miłość Kate... 

Świat ludzi i Jaar, niegdyś rozdzielone, na nowo zaczynają szukać połączeń. Co kryje w sobie tajemnicze miasteczko wiedźm? Kim tak naprawdę są nowi przyjaciele Kate? I jaki sekret, dotyczący swego zmarłego ojca, pozna Jonathan?

"Pani Hallander wróciła z herbatą. Nim pani Jenkins zaczęła pić, otworzyła jedną ze swoich fiolek i wlała zawartość do filiżanki. Kate przyglądała się herbacie z oczekiwaniem, ale nie buchnęła z niej żadna magiczna para. Pani Jenkins wzięła kolejną fiolkę i pomachała nią przed oczami pozostałych. - Komuś rumu?"

Po przeczytaniu pierwszego tomu miałam obawy, ale również wielkie nadzieje względem drugiego tomu. Stwierdziłam, że skoro autor jest debiutantem, to jego kolejne powieści mogą być coraz lepsze. Z tym nastawieniem sięgnęłam po "Czarny amulet", jednak nie wyzbyłam się dręczących mnie uprzedzeń. 

"Księga luster" była wprowadzeniem do magicznego świata Jaaru i dopiero w "Czarnym amulecie" zaczynają się dziać ciekawe rzeczy. Kate coraz bardziej podoba się fakt bycia czarownicą i mimo początkowych wahań chętnie korzysta z przysługujących jej przywilejów. Muszę przyznać, że polubiłam tę bohaterkę. To typowa nastolatka, z typowymi problemami i przez to możemy się z nią utożsamić. 

Ogólnie rzecz biorąc Adam Faber wykreował naprawdę ciekawe postacie i wraz z rozwojem wydarzeń dowiadujemy się o nich coraz większej ilości informacji. To od razu zmienia obraz postaci, jaki sobie stworzyliśmy w wyobraźni. Dodatkowo autor bardzo interesująco skonstruował fabułę, w której najważniejszymi bohaterami są Kate i Jonathan. Wydaje mi się, że mimo mojej sympatii do Kate Hallander , to ze względu na Jonathana chciałam jak najszybciej przewracać strony, aby dowiedzieć się o co chodzi. Przy okazji miło mi stwierdzić, że Faber pisze naprawdę dobrze i jego teksty czyta się bez wysiłku.

Nie obędzie się bez minusów. Poprzedni tom reklamowano hasłem: "gdyby Harry Potter był dziewczyną, nazywałby się Kate Hallander!". Myślałam, że po oburzeniu fanów J.K. Rowling Czwarta Strona zrezygnuje z wszelkich nawiązań do dzieła brytyjskiej pisarki, ale tak się nie stało. Tym razem możemy przeczytać, że książka "zachwyci fanów Harry'ego Pottera, Percy'ego Jacksona i Magisterium". Niby niewinne słowa, ale przez nie sami doszukujemy się podobieństw między powieściami. Dwóch wymienionych wcześniej serii nie miałam okazji przeczytać, ale Harry Potter to coś, na czym się wychowałam. 

W pierwszej części było wiele podobieństw, natomiast w "Czarnym amulecie" ich ilość jest grubą przesadą. Łapałam się na tym, że każde zdanie analizowałam i szukałam w myślach odpowiednich scen w książkach o czarodzieju z błyskawicą na czole. Kolejnym negatywnym aspektem powieści jest schematyczność. Udało mi się przewidzieć parę zdarzeń, ponieważ już wcześniej spotykałam je na swojej czytelniczej drodze. Czy tak trudno jest wyjść poza schemat i nie być takim autorem, jak większość?

Książka została wydana w twardej oprawie. Okładka i strony tytułowe zaprojektowała Julia Boniecka, znana również pod pseudonimem Tojko. Możecie znać ją z prześlicznych zakładek. Ilustracja na okładce "Czarnego amuletu" robi niesamowite wrażenie i od razu widać, że Julia przywiązała uwagę nawet do niewielkich elementów. Niektóre z nich są inne w dotyku (bardziej śliskie i błyszczące), dzięki czemu odbijają światło. Tytuł serii jest w kolorze srebrnym, co dodało magicznego uroku. Na grzbiecie również jest srebrny tytuł i dodatkowo mała srebrna miotła. Niestety, znów mam zastrzeżenie, co do różnorodności ilustracji. Na początku każdego rozdziału pojawia się ten sam kotek z okładki, a poszczególne części tomu przedzielone są czarno-białą wersją zdjęcia z okładki. Liczyłam na coś więcej.

Nie będę Was dłużej zanudzać recenzją, więc napiszę tylko, że książka mimo wszystko jest warta przeczytania. Będzie idealna dla dzieci i młodzieży oraz dla tak dziecinnych dorosłych jak ja. Nie liczcie na coś niesamowitego, ponieważ autor powiela schematy i "zgapia" pomysły innych pisarzy. Do tej mieszanki jednak dodał coś od siebie, więc całość wyszła dość dobrze. Czy sięgnę po kolejny tom? Mimo mojego początkowego założenia, że to ostatnia książka Adama Fabera jaką przeczytałam, to jestem ciekawa jak  wszystko potoczy się w trzeciej części i z pewnością poznam "Siedem bram".

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję portalowi