"Harry Potter i Zakon Feniksa" J.K. Rowling

Tytuł: Harry Potter i Zakon Feniksa
Tytuł oryginału: Harry Potter and the Order of the Phoenix
Autor: J.K. Rowling
Seria/cykl: Harry Potter
Data premiery: 2003
Wydawnictwo: Media Rodzina
Liczba stron: 955

Wobec śmiertelnego zagrożenia ze strony Lorda Voldemorta po kilkunastu latach reaktywowano Zakon Feniksa, którego członkowie, działając w tajemnicy przed śmierciożercami z jednej strony, a Ministerstwem Magii z drugiej, muszą powstrzymać wroga przed zdobyciem tajnej broni. Tymczasem w Hogwarcie Harry zmaga się z nauką (piątoklasistów czekają SUMy i wybór kariery zawodowej), ze szpiegiem ministerstwa, który usiłuje zaprowadzić w szkole nowy ład, oraz z nawiedzającymi go snami, które z miesiąca na miesiąc stają się coraz bardziej realne.

Moje wakacje z Harrym trwają w najlepsze i bardzo chciałabym, aby ta przygoda nigdy nie dobiegła końca. Niestety, kiedyś będzie musiało to nastąpić, ponieważ "Harry Potter i Zakon Feniksa" jest piątym tomem z serii, a jak wiadomo wszystkich tomów jest siedem. Oczywistym faktem jest to, że po zakończeniu serii mogę czytać Harrego Pottera jeszcze raz, ale przecież nowych przygód nie będzie. Nie będzie też nowych bohaterów, miejsc i przedmiotów. Bardzo nad tym ubolewam, lecz moje żale i smutki zostawię na sam koniec, kiedy to będę pisać tu o ostatnim tomie. Teraz przenieśmy się w świat czarodziejów i czarownic.

"- Czy to prawda, że podniosłeś głos na profesor Umbridge? 
- Tak. 
- I że zarzuciłeś jej kłamstwo? 
- Tak. 
- I powiedziałeś jej, że Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać powrócił? 
- Tak. 
Profesor McGonagall usiadła za biurkiem i spojrzała na niego srogo. Potem powiedziała: 
- Weź sobie ciasteczko, Potter."

Harry Potter kolejne wakacje spędza u swoich krewnych- Dursley'ów. Jest smutny, ponieważ przez odizolowanie od świata czarodziejów nie ma pojęcia co się tam dzieje. Jego przyjaciele- Ron i Hermiona, nie udzielają mu informacji na ten temat i ograniczają się do bardzo krótkich listów wysyłanych za pomocą sów. Pewnego dnia podczas wędrówki do domu ze swym kuzynem Dudley'em zostają zaatakowani przez dwóch dementorów. Próbując się bronić używa zaklęcia patronusa w obecności swojego kuzyna, przez co zostaje wydalony ze szkoły. Po tym zdarzeniu Harry zostaje przeniesiony do tajemniczego domu przy Grimmauld Place 12. Kogo tam spotka ? Parę dni później odbywa się przesłuchanie Harrego, dotyczące nieodpowiedniego użycia czarów. Jakie będą losy naszego bohatera ? Jaki plan ma tym razem Voldemort ?

Oto najgrubsza książka z serii o "Chłopcu, który przeżył". Autorka tłumaczy to tym, że Harry odwiedził wiele nowych dla niego miejsc, które wymagały opisu. I tak jest na przykład ze Szpitalem św. Munga, którego opis nie występował wcześniej w żadnej książce. Przyznam szczerze, że byłam zafascynowana czytając o tym miejscu. W filmie nie pojawiła się ani jedna scena w szpitalu, więc to duża gratka dla fanów móc wyobrazić sobie to miejsce. Nie będę zdradzać jak doszło do tego, że bohaterowie udali się tam, ale musicie mi uwierzyć na słowo, że to bardzo ciekawe zdarzenia. 

"Nie musisz się wstydzić tego, co teraz czujesz. Przeciwnie... to, że odczuwasz taki ból, jest twoją największą siłą."

W tej części autorka trochę "bawi się" naszymi uczuciami, ponieważ możemy być np. źli na zasady panujące podczas rządów pewnej nauczycielki, przejęci losami naszego bohatera, wzruszeni niektórymi zdarzeniami albo rozbawieni żartami Weasley'ów. Więc sami widzicie ile uczuć towarzyszy nam czytając tę książkę, a to jeszcze nie wszystko. 

Moją ulubioną postacią stał się Syriusz Black. Polubiłam go już w "Więźniu Azkabanu", jednak w tej części pokochałam go całym sercem. Myślę, że był świetnym ojcem chrzestnym, przyjacielem, ojcem i bratem dla Harrego. To jego losy śledziłam uważnie i gdy była jakaś wzmianka o Syriuszu, czytałam z zapartym tchem co wydarzy się za chwilę. Szkoda, że w filmie Syriusz nie był pokazywany tak często, jak w książce. A skoro jesteśmy już przy takim temacie, to warto zaznaczyć, że wiele wątków nie zostało pokazanych w filmie. Według mnie fajną opcją byłyby dwie części "Zakonu Feniksa", tak jak zostało to zrobione w "Insygniach Śmierci".

Głupio się przyznać, ale przy paru ostatnich rozdziałach płakałam jak bóbr. Dobrze, że czytałam bardzo późno i nikt mnie nie widział. Kolejny raz nie chcę zdradzać Wam co takiego się wydarzyło, że płakałam. Nawet nie powiem czy były to wesołe, czy smutne zdarzenia, bo można też płakać ze wzruszenia. A kto czytał tę część na pewno wie o co mi chodzi.

Podsumowując moje rozważania na temat "Zakonu Feniksa", chciałabym Was gorąco zachęcić do przeczytania tego grubego tomiszcza. Nie przerażajcie się grubością, ponieważ w tym przypadku grubość jest plusem. J.K. Rowling udowadnia nam, że potrafi pisać w bardziej dojrzałym stylu, który nie jest przeznaczony tylko dla dzieci. Również dorosłych czytelników ta książka zadowoli. Mam nadzieję, że sięgniecie po tę pozycje.

10/10