"Przewieszenie" Remigiusz Mróz

Tytuł: Przewieszenie
Tytuł oryginału: -
Autor: Remigiusz Mróz
Seria/cykl: Wiktor Forst
Data premiery: 13 stycznia 2016
Wydawnictwo: Filia
Liczba stron: 462

Podhalem wstrząsa seria wypadków w górach. Początkowo czarna passa wydaje się jedynie ciągiem pechowych zdarzeń, jednak śledczy ostatecznie odkrywają związek między ofiarami. Każe on sądzić, że ktoś morduje turystów na szlakach.

Dochodzenie prowadzi komisarz Forst. Szybko zdaje sobie sprawę z tego, że zabójstwa powiązane są ze sprawą, nad którą pracował z Olgą Szrebską. Zaczyna tropić mordercę, zbierając okruchy informacji, które ten zdaje się z premedytacją zostawiać.

Kiedy zbliża się do rozwiązania sprawy, doganiają go upiory z przeszłości. Wiktor Forst będzie musiał stawić czoła nie tylko człowiekowi, którego ściga, ale także ludziom gotowym zrobić wszystko, by go pogrążyć.

"-Wyglądasz jak dzikus - ocenił. -Mogłem zabrać ci golarkę.
Komisarz wzruszył ramionami.
-Teraz jest taka moda, na drwala.
-Chyba na menela.
-Zwał jak zwał - odparł Forst."

Długo zwlekałam z sięgnięciem po kolejny tom serii z komisarzem Forstem. Być może stało się tak za sprawą pierwszej części, czyli "Ekspozycji", która nie zachwyciła mnie tak, jakbym tego chciała. Postanowiłam najpierw przeczytać sześć tomów o Joannie Chyłce, która mnie oczarowała. Jednak gdy zaczęłam tęsknić za Chyłką, przypomniałam sobie o Forście i postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. Czy słusznie?

Dopiero niedawno przeczytałam, że pierwszą część cyklu Remigiusz Mróz zamierzał wydać pod pseudonimem i chciał jakoś pokazać swoją obecność. Stąd nazwisko głównego bohatera (Mróz - Frost - Forst). Autor pisząc "Ekspozycję" kończył pisać trylogię "Parrabellum", więc był na początku swojej kariery pisarskiej. To wyjaśniałoby dlaczego "Przewieszenie" zdecydowanie różni się od "Ekspozycji". 

Przede wszystkim akcja, która w pierwszym tomie nabrała nierealnie szybkiego tempa, trochę zwolniła. To sprawiło, że zdarzenia rozgrywające się na stronach książki, nie były oderwane od rzeczywistości. Znajdziemy tu trochę obyczajowości, kryminał i sensację. Oprócz głównego wątku, jakim jest pościg za mordercą, ukazane są w tym tomie prywatne problemy bohaterów, które również jak dla mnie były ciekawe. Pokazały, że są oni zwykłymi ludźmi, podatnymi na zło świata. Jest też mniej wątku religijnego, który bardzo mnie irytował w poprzednim tomie. 

Remigiusz Mróz wykreował bardzo intrygujących bohaterów. Każdy z nich ma indywidualny charakter, wyróżniający się na tle innych. W przypadku serii z Chyłką od razu pokochałam Joannę i Kordiana, natomiast w tym cyklu to nie główny bohater jest tym, którego najbardziej cenię. Moimi ulubionymi postaciami są tu inspektor Edmund Osica i prokurator Dominika Wadryś-Hansen. Los obydwoje z nich nie oszczędził (tak samo jak Wiktora), ale są bohaterami, którzy są twardzi i wyraziści. Forstowi natomiast zabrakło tego czegoś. Słysząc wszechobecne zachwyty nad nim myślałam, że okaże się męskim wydaniem Chyłki . Niestety tak nie było, chociaż nie ukrywam - lubię komisarza i z uwagą śledziłam jego poczynania.

"- Więcej, niż mógłbyś przypuszczać. I zapytam po raz ostatni: gdzie jesteś?- Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym - zełgał komisarz.- W takim razie widzę cię w Kuźnicach za dwie godziny.- Idzie się stąd co najmniej dwie i pół.- Więc masz zapierdalać!"

W "Przewieszeniu" spodobało mi się poprowadzenie narracji z trzech różnych perspektyw. Mogliśmy śledzić kroki Wiktora Forsta, który starał się za wszelką cenę zbliżyć do ujęcia seryjnego mordercy, obserwować pracę Dominiki Wadryś-Hansen, która była przekonana o winie głównego bohatera, a także "brać udział" w zabójstwach Bestii z Giewontu. Uwielbiam głowić się nad psychiką morderców i byłam pod wrażeniem tego, jak Mróz opisał Bestię. Nawet nie chcę się zastanawiać co sam autor ma w głowie, skoro wpadł na coś tak rewelacyjnego.

"Ekspozycja" zawiodła mnie bardzo ubogą akcją rozgrywającą się w górach, natomiast "Przewieszenie" wynagrodziło mi wszystkie rozczarowania z tym związane. Gór w drugim tomie było bardzo dużo i naprawdę nie mam na co narzekać. Od razu można zauważyć, że Remigiusz Mróz kocha je całym sercem, a opisy Tatr sprawiły, że poczułam jakbym właśnie była na jednym ze szlaków. Również kocham góry i kiedy tylko mogę, wybieram się na zdobywanie szczytów. Z łatwością więc mogłam sobie wyobrazić, gdzie aktualnie rozgrywa się akcja. Pisarz uwzględnił nawet w swojej powieści akcje ratowników TOPR, co było strzałem w dziesiątkę. 

Wiecie co jest najgorsze? Gdy domownicy nie czytają książek i nie mają pojęcia o czym do nich gadasz cały dzień. Ostatnio bez przerwy mówię o Remigiuszu Mrozie i już przestałam zwracać uwagę na to, czy ktoś mnie słucha. Jedynym fragmentem opowiedzianym przeze mnie, a który zaciekawił moją mamę i siostrę, było umiejscowienie przez autora akcji w moim rodzinnym miasteczku. Gdy przeczytałam nazwę w książce, moje serce ominęło parę uderzeń. A zakończenie? Przyznam szczerze, że gdyby nie pewne kreatury (bo jak inaczej nazwać ludzi zdradzających zakończenie?) byłabym w szoku. I od razu Wam muszę napisać, że jeśli nie czytaliście tego cyklu, to nadrabiajcie. A jeżeli utknęliście na "Ekspozycji", to śmiało czytajcie dalej. Ja po prawie dziewięciu miesiącach się przełamałam i nie żałuję. Uprzedzam tylko - ta seria różni się od tej z Chyłką. Która jest lepsza według mnie? Zdradzę Wam w recenzji "Trawersu", który również już za mną.

8/10